RAW fotocollectief
Wat is RAW fotocollectief
Geschiedenis
De eerste editie van de expositie Vrouwelijke Identiteit werd in 2022 georganiseerd door Hedy Hempe. Door persoonlijke omstandigheden moest zij na deze editie stoppen. Dankzij het initiatief van Dorothee Kellner kon de expositie in 2023 worden voortgezet. Daarbij ontstond de huidige werkgroep Vrouwelijke Identiteit, zoals die nu bestaat.
Heden
Samen met (van links naar rechts) Jenny de Groot, Erna ter Haar, Dorothee Kellner en Lynne Greenaway ben ik betrokken bij het RAW fotocollectief, dat in 2025 verdergaat na drie succesvolle exposities onder de naam Vrouwelijke Identiteit. De afkorting RAW verwijst naar onbewerkte digitale bestanden die klaar zijn voor artistieke keuzes en staat ook voor Real ArtWork, wat onze serieuze benadering van kunst weerspiegelt. We streven naar diversiteit en inclusiviteit in onze exposities en willen een breder scala aan thema’s en onderwerpen verkennen. Een naam zonder beperkingen stelt ons in staat om voortdurend nieuwe thema’s te vinden die kunstenaars uitdagen en hen aanmoedigen om hun ideeën te presenteren. Onze doelstelling is om exposities te organiseren die verhalen vertellen, waardoor kijkers geïnspireerd worden en hun perspectief wordt verrijkt.
Op deze pagina zul je mijn inbreng voor de exposities zien die wij organiseren. Deze pagina is nog work in progress, het wordt dus langzaam aangevuld.
Expositie 2025 – Rejected
Info over de expositie
Afgewezen of niet geaccepteerd worden is een ervaring die iedereen wel eens heeft meegemaakt, maar die vaak onbenoembaar blijft. Het is een deel van het menselijk bestaan dat ons confronteert met onze eigen kwetsbaarheid en dat vaak leidt tot een hele reeks emoties. Deze ervaringen zijn niet alleen pijnlijk, maar kunnen ook waardevolle lessen en nieuwe perspectieven bieden. In deze context willen we kunstenaars aanmoedigen om hun creativiteit te gebruiken en op hun eigen manier dit complexe gevoel van afwijzing te verkennen. Hoe kunnen zij de pijn vertalen naar kunst? Wat gebeurt er als we afwijzing omarmen als inspiratie?
25 foto- en videokunstenaars uit heel Nederland verkennen het thema en delen hun unieke perspectieven.
Mijn inbreng
De strijd tussen geloof en twijfel
Het leven confronteert ons met diepgaande vragen over bestaan, lijden, verplichtingen en keuzes.
Geloof en moraliteit botsen, vooral in moeilijke tijden. Donkere momenten overweldigen, waardoor de toekomst onduidelijk lijkt. Vragen over lot, geloof, liefde en goed leven ontstaan.
Een imam vertelde mij dat alleen 100% gelovige moslims naar de hemel gaan; twijfelaars, andersgelovigen en ongelovigen naar de hel. Twijfel is menselijk, sommigen worstelen er meer mee dan anderen. Ondanks pogingen een goed mens te zijn, ben ik twijfelaar van nature, wat me soms het gevoel geeft dat mijn lot van afwijzing al bij geboorte is vastgesteld. Deze worsteling leidde mede tot depressie en gedachten over ingrijpende beslissingen.
Wat als we onszelf definitief afwijzen? Zowel islam, jodendom als christendom beschouwen zelfdoding als een zonde, te bestraffen met eeuwig verblijf in de hel. De hemelpoort blijft gesloten voor wie zelfdoding pleegt. Onze zielen zullen vervliegen als paardenbloempluisjes in onverwachte wind… . Wie blind is door de duisternis en hierdoor voor hoop, is mindervalide en wordt voor eeuwig gestraft.
Heilige Maria, vol van genade, Moeder Gods, bid voor ons, zondaars, nu en in het uur van onze dood.
Achtergrondinformatie over de foto kun je lezen of beluister het daar onder
Luister naar de soundtrack die bij dit nummer hoort, het nummer Ave Maria of G. Caccini – Montserrat Caballé:
Hier kun je de foto’s van de expositie zien, zoals de opening, randprogramma e.d.
Expositie 2024 – Wat als…?
Info over de expositie
20 september t/m 13 oktober 2024
23 foto- en video kunstenaars uit heel Nederland tonen rond het thema ‘Wat als…?’ de vele facetten van vrouwelijke identiteit
en hun visie tegen het hokjesdenken. We stelden ze enkele vragen zoals:
Wat als er geen patriarchaat was?
Wat als er helemaal geen gender was?
Wat als we open zouden staan voor elkaars verhaal?
Wat als kwetsbaarheid kracht zou zijn?
Mijn inbreng
Met dit project wil ik solidariteit tonen met vrouwen die hirsutisme, ofwel overbeharing, ervaren. Met de vraag: ‘Wat als (over)beharing normaal was?’, wil ik schoonheids-normen in twijfel trekken en laten zien dat iedere vorm van zelfexpressie waardevol is.
Als man die zelf met overbeharing te maken heeft, voel ik een sterke band met dit onderwerp.
Door 25 vrouwen te vragen deel te nemen aan mijn project en hun social-mediafoto’s te bewerken, dragen ze samen een krachtige boodschap uit. Deze vrouwen durven zichzelf te laten zien en tonen dat zij hun eigen schoonheid omarmen, ongeacht
het afwijken van de norm. Ze dragen samen een krachtige boodschap uit. Met dit project wil ik het stigma rond hirsutisme doorbreken en laten zien dat diversiteit en zelfacceptatie belangrijk zijn. Ik geloof dat we door solidair te zijn, een positieve verandering kunnen creëren in de manier waarop we naar schoonheid kijken.
Voor mijn fotoproject Maybe heb ik een dame gefotografeerd die echt hirsutisme heeft. Ze komt uit Namibië.
Er zijn daar meerdere vrouwen die snorren/overbeharing hebben en het wordt daar in het algemeen mooi gevonden, zonder labels
of standaarden. De foto wordt voor het eerst getoond tijdens deze expositie. Voor dit Maybe project zoek ik nog mensen om te fotograferen.
Hier kun je de foto’s van de expositie zien, zoals de opening, randprogramma e.d.
Expositie 2023 – tijd
Info over de expositie
Mijn inbreng
Ik stelde mezelf de vraag: vanaf welke leeftijd heeft een kind een vrouwelijke identiteit? Hierover heb ik een gedicht geschreven met als titel ‘De tijd zal me vormen’. Het gedicht maakt deel uit van een drieluik waarin een kind de ene keer speels op de foto staat en de andere keer charismatisch haar vrouwelijke identiteit/kant toont.
Daarnaast heb ik dertien vrouwen gefotografeerd van tussen de 21 en 75 jaar. Er zijn dertien vrouwen in beeld gebracht, er zijn 13 maan-maanden. De natuurlijke cyclus van de vrouw is 28 dagen, de cyclus van de maan is eveneens 28 dagen.
De vrouwen staan allen verschillend op de foto: krachtig, met open armen, dansend, de vingertoppen in het midden elkaar aanrakend om verbintenis te hebben met de energie van de transformatie. De armen wijzen alle kanten op, als wijzers van een klok, die symbolisch de tijd aangeven die de mens zal gaan ‘vormen’.
Hier kun je de foto’s van de expositie zien, zoals de opening, randprogramma en finissage
Expositie 2022 – Vrouwelijke Identiteit
Er bestaat niet slechts één vrouwelijke identiteit. Ik focus op de zachte kwaliteiten en zoom letterlijk in in de verbintenis die te vinden is in de geborgenheid en openheid van het zusterschap.
