Voor dit project ‘Maybe’ ben ik op zoek naar mensen met iets vreemds/anders/bijzonders (in de ruimste zin) aan hun gezicht, lichaam of geest. Ik wil mensen eren met hun bijzonderheden door ze respectvol op de foto te zetten. Wat is nog mooier dan dat je voor iemand iets kunt betekenen? Samen werken we aan een mooi idee.
De geportretteerden -die hier onder te zien zijn- gingen allemaal voor mij uit hun comfortzone, enkelen wilden niet herkenbaar op de foto. Men kreeg geen vergoeding voor de shoot, maar wel de foto’s. De foto’s zijn in een langere periode gemaakt en zijn de stijlen van de foto’s verschillend.
Mijn doel is om ooit met een boek te komen en met deze foto’s meerdere exposities te houden.
Heb je ook interesse om op de foto te gaan, neem gerust contact op.
Probeer goed en duidelijk uit te leggen wat je hebt, eventueel met (linkjes naar) foto’s. Niet iedere aanmelding betekent automatisch dat je ook gefotografeerd wordt.
Ik ben bijvoorbeeld op zoek naar iemand met obesitas, vitiligo, alopecia, een gehandicapte, vlinderziekte, progeria, spastische, duidelijk zichtbare tumor, syndroom van down, personen met (mislukte) botox ervaring, extreem acne, lichaam vol met tatoeages, littekens of met zelf-mutilatie, primordiale dwerggroei, vuurwerk slachtoffers, mensen met een bepaald achtergrond/verhaal of anders….
Hieronder de andere foto’s die in deze serie horen; let op, enkele foto’s kunnen als schokkend worden ervaren. De foto’s zijn over een langere periode gemaakt, waardoor je verschillende stijlen van fotograferen en bewerkingen ziet.
Arlene is geboren met schisis. Schisis is het Griekse woord voor ‘spleet’ en schisis kan al best vroeg tijdens de zwangerschap ontstaan in je bovenlip, je bovenkaak en gehemelte. Aan de buitenkant is er na de laatste operatie bij mij relatief weinig zichtbaar, maar er is wel twintig jaar ziekenhuis vooraf gegaan. En dat is iets wat velen zich niet beseffen. Het zit niet alleen aan de buitenkant en het gaat niet alleen om je mond, die in directe verbinding staat met je neus en oren. [In het boek gaat het verhaal verder.]
Hallo ik ben Ineke, alleenstaande moeder van 3 kinderen.
In oktober 2014 werd er bij mij op 38 jarige leeftijd borstkanker geconstateerd, nadat ik voor de 2de keer met een pijnlijke borst bij de huisarts was geweest.
Ik was net hersteld van een burnout waardoor ik in een rolstoel heb gezeten, toen ik een pijnlijke borst kreeg en naar de huisarts ging. Was niks ernstigs zeiden ze… Mijn vriendin was al een jaar aan het vechten tegen kanker en haar man kwam hier… En hij zei dat ze niet lang meer had te leven. Daardoor ben ik toch weer naar de huisarts gegaan en heb een mammografie geëist.
November 2014 kreeg ik een borstamputatie en werd er een expander in geplaatst om huid op te rekken zodat er daarna een implantaat in kon worden geplaatst. Mijn implantaat zat niet goed en was pijnlijk. Uiteindelijk hebben ze het implantaat weer verwijderd en met eigen vetweefsel uit de buik hebben ze een nieuwe borst gemaakt en mijn buik strak getrokken. Zware operatie van 8 uur en zwaar herstel. Maar zeer blij met het resultaat!!
Dit alles heeft voor mij mijn leven zeer positief veranderd. Het was een zware heftige periode. Met veel ups en downs. Dankbaar zijn voor elke dag. Hoe sterk en krachtig je eruit kan komen. Positive minds!!
Dat vrouwlijkheid niet in een paar borsten zit maar in je uitstraling en hoe je bent als mens!
Het besef van wat voor geluk ik heb dat ik nog leef.
Als mijn vriendin nou niet ziek was geweest en komen te overlijden…. was ik dan op tijd geweest…?
Die gedachten gaan niet uit mijn hoofd… Heb voor haar een tatoeage laten zetten uit respect en dankbaarheid.
Zodat ik haar altijd bij me zal dragen ❤
Eigen tekst: Na mijn zwangerschappen kreeg ik een zogenaamde buikhernia. Dat betekent dat de spieren die tijdens de zwangerschap uit elkaar gaan, maar in mijn geval sloot zich dat na de zwangerschappen niet meer. Daardoor liep ik de kans dat mijn darmen door dat gat zouden komen, waardoor die af zouden knellen. Daardoor hebben ze dus die spieren weer aan elkaar vast gemaakt. Het was eigenlijk een buikwandcorrectie op medische indicatie.
Haar eigen tekst: Afkeurende woorden van mijn moeder, alleen maar afkeuring en daardoor ongewenst voelen en geen recht van bestaan hebben.Altijd goedkeuring zoeken en altijd de afwijzing vinden.Dan is de stap tot borstvergroting niet moeilijk als de liefde van je leven dat mooier vindt.Nu 23 jaar en een ploftiet later denk en ervaar ik het leven heel anders. Het mag gevierd worden.En zie, sta ik zomaar in mijn blote lijf bij Metin voor de camera. Wat een overwinning is dat.Maar ook alleen maar omdat jij volgens mij de kwetsbaarheid wil fotograferen en dat met héél véél respect. Dank je wel.
Ans heeft Reumatoïde artritis. “Bij reumatoïde artritis (RA) ontstaan gewrichtsontstekingen. Het is een auto-immuunziekte: het afweersysteem keert zich tegen het eigen lichaam. Reumatoïde artritis kan sluipend beginnen of plotseling ontstaan. Het is een chronische ziekte met een grillig verloop” Bron: http://www.reumafonds.nl/informatie-voor-doelgroepen/patienten/vormen-van-reuma/reumatoide-artritis.”
Deze dame heeft last van chronische depressiviteit. Één oog is blind, waardoor ze de balans in haar zicht kwijt is. Alle negatieve woorden die ze kwijt wil zijn voor altijd vereeuwigd op haar lichaam…
Dit zelfportret (genaamd iemanders) heb ik gemaakt omdat ik vroeger vaak gepest werd om mijn overbeharing. Met deze foto wil ik laten zien dat ik mijn ogen sluit voor de realiteit, maar door die lange nagels te gebruiken wil ik aantonen dat ik ook mooi wil zijn. Ik wil graag iemand anders zijn. Ik had veel verschillende spullen kunnen gebruiken (ik had ook rode lippenstift en lange wimpers gekocht), maar ik vond dit wel subtiel en goed.
Mijn Poolse vriendin Emilia heeft sinds haar geboorte 3 vlekken op haar gezicht. In Polen noemen ze het “znamię” wat “vlek/teken” betekend. Bij een navraag kwam ik uit op café au lait of het kan ook Naevus van Becker zijn. Het is nu nog onduidelijk.
Mijn buurman annex oude bekende Bedrous heeft ooit een bedrijfsongeluk gehad met stikstof, waardoor zijn gezicht verminkt werd.
Voor Esther heb ik speciaal een eigen pagina gemaakt. Bekijk en lees haar verhaal hier: http://www.metinfotografie.nl/portfolio/esther/.
UPDATE:
Op 26 januari 2019 was ik volop aanwezig in de media:
Een paar uur later.
De eerste expositie met Maybe is nu al een succes, op zondag 27 januari 2019 waren er 126 bezoekers. De reacties waren erg lovend en het geeft mij een boost om zeer zeker verder te gaan met dit project. Voorlopig loopt dit door en hoop ik dat meer mensen zich aanmelden voor een fotoshoot.
